Kilka lat temu gdy podzieliłam się z inną osobą czymś dla mnie ważnym, rano budziłam się z wielkim kacem – gorszym niż po wypiciu całej butelki wina. Znasz to? Otwierasz się przed drugim człowiekiem, ufasz mu, czujesz się wspaniale, ale rano uświadamiasz sobie, co zrobiłaś: o cholera! Naprawdę to powiedziałam? Ona to o mnie wie? […]
Jak dziś pamiętam moment gdy napisałam pierwszy tekst na bloga. Cudny koktajl uczuć: podekscytowanie przemieszane z niepewnością. Zrobiłam to z potrzeby serca i dziś z potrzeby serca piszę dla Ciebie ostatni tekst.
Dlaczego przestaję prowadzić bloga, czyli o sztuce odpuszczania Czytaj dalej
Kiedy chodziłam do szkoły uczyłam się wielu rzeczy: matematyki, historii, chemii, biologii, języka polskiego… jednak nikt nie uczył mnie jak być mamą, jak sobie radzić w zmieniającym się świecie, jak zmniejszać stres, który utrudnia funkcjonowanie, jak dokonywać słusznych wyborów życiowych, aby być szczęśliwym. A przecież bycia mamą trzeba się nauczyć.
Cztery fazy kompetencji – bycia mamą trzeba się nauczyć Czytaj dalej
Wyobraź sobie, że przed Tobą stoi pusty kosz na śmieci. A później zacznij czytać: Historia pewnej matki: Była sobie Matka. Gdy wróciła ze szpitala z małym zawiniątkiem pod pachą, była trochę zawiedziona, że On – Tata nawet nie posprzątał mieszkania. Był pewnie zajęty. Przymknęła oko. Dziecko kiepsko spało. Wstawała w nocy i karmiła je. Pomyślała
Znasz kolędę Mario, czy już wiesz? Usłyszałam ją na początku grudnia. Coś mnie tknęło i włączyłam. Posłuchałam raz, drugi, trzeci… po moich policzkach zaczęły płynąć łzy, a w oddali słyszałam stukot małych stópek i śmiechy dziewczynek. Co tak mnie poruszyło? Co uruchomiła we mnie ta melodia, te słowa? Ta kolęda dotknęła we mnie esencji „matkowatości”,
W połowie listopada zaczęłam tworzyć swoje świąteczne „listy” zadań. Masz takie? Planujesz święta? Czy akurat ten temat Cię nie dotyczy? Ja co roku mierzę się z jakimiś oczekiwaniami i planami, co roku z innymi, na innym poziomie, a jednak wciąż mi towarzyszą. Są nieodłącznym elementem tego czasu, tak samo jak pierniki, albo choinka.
7:00 Dziś na pewno napiszę. Tak, tak, tak! Czuję, że to jest ten dzień. Siądę i wyleję na papier wszystko, co mam do przekazania. Tak, czuję, że to jest ten dzień.
Jak tylko na zewnątrz robi się cieplej Śmieszka zaczyna chodzić boso. Po prostu przychodzi ten dzień gdy pyta: czy mogę zdjąć buty? W tym roku zapytała na początku marca. Zgodziłam się bez chwili wahania – dlaczego? Ponieważ chodzenie boso to dla mnie coś więcej niż danie dziecku przestrzeni do samodecydowania o swoim ciele. Dla mnie
Byliśmy w sobotę w lesie. Odwiedziła nas rodzina i dużą gromadą wędrowaliśmy leśnymi dróżkami. Natalka siedziała w nosidle. W pewnym momencie zaczęła się wiercić i pokazywać, że chce abym ją puściła. -Kochanie, tu są jeżyny, gałęzie, a Ty masz gołe stopy, poczekaj jak wyjdziemy z lasu to Cię wypuszczę. Natalka jeszcze mocniej zaczęła „wychodzić”.
Miewam czasem takie dni gdy zawieszam się w jakiejś dziwnej próżni z własnymi myślami. Kłębią się one wtedy i kłębią, a ja snuję się po domu niczym zmora, która zaraz wyzionie ducha…
Jesteśmy w sklepie: – Chcę soczek z rurką – woła Śmieszka. – Am, am – woła Natalka, która zobaczyła starszą siostrę z kolorowym pudełkiem w ręku. – No tak, Ty już też chcesz soczek – mruczę do siebie pod nosem.