W drodze do przedszkola:
– Upija mnie, za mocno mi zapięłaś kask! – woła Śmieszka, która jedzie na rowerku
– Chodź, już jest późno – mówię
– Boli mnie, za mooocno!!!
– Wczoraj miałaś tak samo i nie bolało – dodaję podirytowana choć oczywiście wiem, że skoro mówi, że ją boli to ją boli
– Ok. Chodź poprawimy, lepiej?
– Może być.
Dwie minuty później (ja oczywiście 200 metrów z przodu):
–Mamusiu, choooodź, zoooobacz tu jest takie drzewo!
– Kochanie, spóźnimy się… – nie kończę bo jasność na mnie zstępuje, że to naprawdę bez różnicy czy się spóźnimy 5 czy 10 minut, a poza tym to i tak codziennie przychodzimy o innej godzinie. Wracam…
– Widzisz tu tak ptak zrobił, tak wydrapał… Jaki to ptak tak wydrapuje?
– Dzięcioł? – pytam
– Tak, tak dzięcioł. Jakie są jeszcze inne ptaki?
Cieszę się, że mi to pokazała, że razem tego drzewa mogłyśmy dotknąć, że wychyliłam rączkę Natalki z nosidła i pokazałam jej korę. Cieszę się, bo taka jedna chwila w ciągu dnia sprawia, że już inaczej będzie mi się zasypiało.
– Mamusiu ja już chcę być w przedszkolu!
Codziennie to przerabiamy w połowie drogi i codziennie brakuje mi argumentów, że żeby tam już być to lepiej się jednak poruszać do przodu niż stać w miejscu.
– Chodź kupimy jeszcze bułkę (strasznie nie lubię tych kupowanych drożdżówek, ale cóż czasem trzeba).
– Kup mi dwie bo jedną chcę zjeść teraz!
– Proszę niech mi Pani jedną taką maleńką wybierze i jedną z marmoladą (kupujemy drożdżówki w wersji mini na wagę).
– Teraz weź mi rowerek, a daj mi parasolkę – mówi Śmieszka, która w drugiej ręce trzyma tę obiecaną drożdżówkę.
To już ten moment kiedy nie pytam dlaczego potrzeba jest parasolka skoro nie pada, przecież wiadomo, że skoro prosi to jest bardzo potrzebna. Podaję, rozkładam i wystawiam paluszek za który mnie łapie. Ręki wolnej nie mam, bo jednak niosę już jej plecak, worek, swoją torbę, rowerek biegowy i Natalkę w nosidle.
To taki nasz kawałek, kawalątek codzienności. Napisałam i sobie uświadomiłam jak bardzo jestem szczęśliwa.