Nie karmię, bo boję się o cycki – czy jestem gorszą matką?

Czy matka, która nie karmi swojego dziecka piersią wyłącznie ze strachu o swoje ciało jest gorszą matką od tej, która karmi? Takie pytanie zadałam sobie już jakiś czas temu, kiedy na forum dotyczącym karmienia przeczytałam stwierdzenie tego typu.

Pierwsze, co mi wtedy przyszło do głowy to, że tak bardzo chcę, abyśmy my matki zostawiły siebie wreszcie w spokoju. Żebyśmy naprawdę dały sobie prawo wyboru bez podszeptów, bez „ale”, tak po prostu. Bo jakim prawem inna osoba ma oceniać, co jest lepsze, a co gorsze dla mnie? Bo choć przecież przebadano, udowodniono, że mleko matki jest naj, naj to ta konkretna matka i jej dziecko nie brali udziału w tych badaniach i nie wiemy, co dla nich jest najlepsze.

Znam wiele pięknych i niezwykle wzruszających historii matek, które walczyły o utrzymanie laktacji. Po porodzie myślałam, że ja i Śmieszka miałyśmy ciężko. A później czytałam o kobietach, które przez kilka miesięcy odciągały mleko, które eliminowały ze swoje diety prawie wszystko, bo dziecko było uczulone, o tym jak dziecko nie potrafiło ssać, jak mąż i otoczenie były przeciwne, jak lekarze mówili „niech pani da sobie spokój”, a matka dalej z determinacją wierzyła, że się uda.

A więc, co czuje matka po tylu przejściach, gdy inna przychodzi i mówi: a ja nie karmię, bo boję się, że mi cycki oklapną… No cóż tej pierwszej pewnie klapną ręce.

Jednak to nie ilość poświęceń dla dziecka i trudów z nim związanych definiuje to, jaką matką jest dana kobieta. Proszę przerwijmy wreszcie tę od pokoleń nakręcaną machinę „kocham cię więc się o ciebie martwię, kocham cię więc się dla ciebie poświęcam…”

Ja sama doskonale wiem, co potrafi zrobić z człowiekiem obsesja na punkcie swojego ciała. Dlatego jeśli matka czuje, że strach o piersi może być paraliżujący to niech karmi dziecko z miłością  butelką. A ja osobiście i szczerze życzę Wam: Na zdrowie!