Czy matka, która nie karmi swojego dziecka piersią wyłącznie ze strachu o swoje ciało jest gorszą matką od tej, która karmi? Takie pytanie zadałam sobie już jakiś czas temu, kiedy na forum dotyczącym karmienia przeczytałam stwierdzenie tego typu.
Nie karmię, bo boję się o cycki – czy jestem gorszą matką? Czytaj dalej
Pamiętam moment kiedy pierwszy raz weszłam do naszego mieszkania. Są takie momenty gdy się „wie” i to był jeden z nich. To, że kupimy właśnie to mieszkanie nie ulegało żadnym wątpliwościom. Powiedzieliśmy deweloperowi, że się zastanowimy i wrócimy za tydzień aby wpłacić zaliczkę. Nie wytrzymaliśmy. Posiedzieliśmy w aucie 5 minut i poszliśmy podpisać
Człowiek jest bezradny wobec żywiołu natury. Mimo to zamiast na powrót zaakceptować, że jest jej częścią, nieustanie próbuje z nią walczyć. A gdyby tak ponownie zacząć uważnie patrzeć, obserwować i naśladować? Gdyby tak zaufać, że przecież jesteśmy jednym?
Od początku Śmieszka sama myła sobie zęby. Początkowo miała jednego więc jak nie chciała naszej pomocy zaakceptowaliśmy to bez problemu. Przecież tu tak naprawdę nie chodzi o samą higienę, ale o to, aby się oswoiła ze szczoteczką i polubiła tę codzienną czynność – mówiliśmy. Z czasem zębów przybywało, jednak Ona dalej chciała SAMA, SAMA i
Jedziemy tramwajem. Śmieszka siedzi w wózku, który stoi na przestrzeni do tego przeznaczonej. Obok naszego stoi drugi wózek, a w nim siedzi nie wiele starsze dziecko. Dziewczynka zaczyna się niecierpliwić, Śmieszka również. Obie mamy, czyli ja i ta druga wpadamy na ten sam pomysł: można im umilić podróż… jedzeniem.
Otwiera oczy i uśmiecha się do mnie delikatnie informując, że popołudniowa drzemka dobiegła końca. Chwilę później już się niecierpliwi. Kochanie idziemy na plac zabaw? – pytam. Zabaw – odpowiada. Decyzja zapadła – idziemy.
Zaraz po przebudzeniu powiedziałam do Śmieszki: Kocham Cię, a Ona po swojemu odpowiedziała: kokam Cie. Przyszedł tata i zaczął Jej tłumaczyć, że mówienie tych słów to oznaka, że druga osoba jest dla nas ważna. I tak się zaczął nasz dzień miłości.
– Czego się napijesz? – Dziękuję, niczego. – A może herbaty? – Nie, dziękuję. – No to zrobię. Znacie? Mnie osobiście coraz rzadziej zdarza się być uczestnikiem tak zwanej „polskiej gościnności”. Natomiast wróciło to do mnie dzisiaj rano przy następującej sytuacji.
Umówiliśmy się, że na spotkanie przyjdziemy całą rodziną, ale na specjalnych zasadach. Aktywnie będziemy brać w nim udział tylko ja i M., Śmieszka będzie spała. Plan był bardzo konkretny, druga strona otwarta na lekki poślizg czasowy – nie od dziś wiadomo przecież, że Śmieszka nie zasypia na zawołanie.
Rzadko piszę „na gorąco”, co u nas. Zazwyczaj wydarzenia o których czytacie miały miejsce już jakiś czas temu, ale ja potrzebowałam chwili, aby ubrać je w słowa bądź po prostu mieć potrzebę podzielenia się nimi.Natomiast dzisiaj jest trochę inaczej.Pierwszy raz piszę tak prosto z mostu:).
Wiedziałam, że kiedyś przyjdzie ten moment, a skoro wiedziałam to naturalnie przyszedł. Właściwie nie moment, a pytanie: Do kiedy zamierzasz karmić piersią? I nie ma znaczenia, że już wiele razy o tym mówiłam, bo chyba inni jednak przyjmowali, że w końcu się opamiętam. I że każdy rozumie, że można karmić długo, ale aż TAK długo?
Jest późny wieczór. Leżę w łóżku, malutka lampka oświetla jedynie książkę, którą próbuję od dłuższej chwili czytać. Ona śpi obok. Co chwilę przerywam czytanie i zerkam na Nią. Oddycha spokojnie. Dobrze, że oddycha przez nos, może katar już Jej przechodzi. Z powrotem kieruję wzrok na książkę i próbuje skupić się na tym, co autor napisał.