Dziś pierwszy raz usłyszałam z ust Śmieszki bardzo wyraźne i świadome: „Moje!”. Gotowałam obiad, a Ona pokazała na krzesełko i powiedziała: „To je moje”. Później powtórzyła to jeszcze kilka razy pokazując na inne przedmioty. Od razu przypomniałam sobie tekst Agnieszki Stein o tymże tytule (http://agnieszkastein.pl/o-dzieleniu-sie/). Uznałam to za dobry znak, aby o tej kwestii napisać. […]
Dziś chcę się z Wami podzielić kilkoma refleksjami na temat moich tekstów, które do tej pory zostały opublikowane na portalu Dzieci są Ważne. Być może część z Was ich nie zna i będzie mieć ochotę nadrobić lekturę:). W każdym razie będzie z sentymentem. Pierwszy z moich tekstów trafił do Redakcji jako List Czytelniczki, gdzie podzieliłam
Kiedy Śmieszka się urodziła, czasem bałam się, że za Nią nie nadążę. Obawiałam się, że w pewnym momencie bycie wiernym założeniom, które wybraliśmy rozminie się z tak zwaną „rzeczywistością”. Jak zacznie raczkować to zobaczysz! Jak zacznie chodzić to zobaczysz! Jak zacznie mówić to zobaczysz! Jak zacznie mieć własne zdanie to zobaczysz… Słyszałam z różnych stron.
Kiedy wczoraj zasypiałaś i w dłoni trzymałaś moją szczotkę do włosów to było piękne. Gdy obudziłaś się w nocy, przetarłaś oczy i zapytałaś „mama”? A ja odpowiedziałam „jestem” i poszłaś dalej spać. To też było piękne. Wtedy gdy tak bardzo się zdenerwowałam i krzyknęłam żebyś to zostawiła i zrobiłam się taka malutka. I kiedy chwilę
Człowiek jest bezradny wobec żywiołu natury. Mimo to zamiast na powrót zaakceptować, że jest jej częścią, nieustanie próbuje z nią walczyć. A gdyby tak ponownie zacząć uważnie patrzeć, obserwować i naśladować? Gdyby tak zaufać, że przecież jesteśmy jednym?
Od początku Śmieszka sama myła sobie zęby. Początkowo miała jednego więc jak nie chciała naszej pomocy zaakceptowaliśmy to bez problemu. Przecież tu tak naprawdę nie chodzi o samą higienę, ale o to, aby się oswoiła ze szczoteczką i polubiła tę codzienną czynność – mówiliśmy. Z czasem zębów przybywało, jednak Ona dalej chciała SAMA, SAMA i
Otwiera oczy i uśmiecha się do mnie delikatnie informując, że popołudniowa drzemka dobiegła końca. Chwilę później już się niecierpliwi. Kochanie idziemy na plac zabaw? – pytam. Zabaw – odpowiada. Decyzja zapadła – idziemy.
Kochani, dzisiaj zamiast postu zapraszam do przeczytania wywiadu ze mną. Będzie głównie o tym, dlaczego praca ze sobą (w formule coachingu) może wpłynąć na całe macierzyństwo. Przy tej okazji polecam serwis www.tublizniaki.pl i dziękuję Marysi za inspirującą rozmowę:). Dobrego dnia!
Umówiliśmy się, że na spotkanie przyjdziemy całą rodziną, ale na specjalnych zasadach. Aktywnie będziemy brać w nim udział tylko ja i M., Śmieszka będzie spała. Plan był bardzo konkretny, druga strona otwarta na lekki poślizg czasowy – nie od dziś wiadomo przecież, że Śmieszka nie zasypia na zawołanie.
Kiedyś oglądałam wszystkie seriale. Wszystkie. Żeby Wam uświadomić skalę mojego uzależnienia wymienię nazwy niektórych z nich: Klan, Barwy Szczęścia, Rodzinka, Magda M., Agata, Przepis na Życie, Na wspólnej., M jak Miłość, Życie jest piękne… i inne. Brakuje jeszcze z dwudziestu tytułów. Z nałogu leczyłam się stopniowo. Najpierw ograniczyłam ich liczbę do dwóch (no dobra nie
Zdrowszym jedzeniem zaczęłam się interesować jak w moim brzuchu zamieszkała Śmieszka. Wcześniej głównie interesowałam się tym, ile ma kalorii:). A wracając do ciąży ponieważ wiedziałam, że suszone owoce są zdrowsze niż słodycze to jadłam je całymi garściami. Nie doczytałam jednak, że zdrowe są, ale tylko te niesiarkowane, a takich w zwykłym supermarkecie ze świecą szukać…
Ostatnio przypomniałam sobie czasy jak bardzo intensywnie pracowałam zawodowo. Te dni, kiedy nie wiadomo było, w co włożyć ręce… Milion spotkań, przepełniona skrzynka, każdy coś chce na wczoraj, na dziś, na już. I to uczucie, kiedy rozjeżdżają się nogi, a w głowie jak mantra wybrzmiewa jedna myśl: Nie dam rady, nie dam rady. Powietrza… Zamykałam